1895. na dan 28. decembra u Parizu, publika koja je panično bežala od voza sa platna braće Limijer, zapravo je prisustvovala rađanju jednog fenomena pred kojim je tek bila blistava budućnost, a kad je 1902. Žorž Melijes stvorio prvi igrani film Put na Mesec, sedmu umetnost više ništa nije moglo zaustaviti, počeli su da se ređaju i dokumentarni i igrani filmovi, svejedno što je u početku možda izgledalo smešno kad glumci čine prenaglašene pokrete i prave raznorazne grimase dok bi snimak često bio vidno ubrzan, ali moralo je tako, zato što se u nemim crno-belim filmovima radnja nije ni mogla iskazati na drugačiji način, pa opet i pored toga veliki je broj takvih filmova koji danas imaju kultni status i smatraju se neprevaziđenim, dovoljno je spomenuti naslove Rođenje jedne nacije (Dejvid V. Grifit, 1915), Četiri jahača apokalipse (Reks Ingram, 1921), Nosferatu (Fridrih Vilhelm Munrau, 1922), Nibelunzi (Fric Lang, 1924), Krstarica Potemkin (Sergej Ejzenštejn, 1925), a i brojni su se glumci, poput Čarlija Čaplina, Rudolfa Valentina, Džona Gilberta, Pole Negri proslavili upravo u eri nemog filma, neki čak i nisu najbolje prošli nakon što je otpočela era zvučnog filma ostvarenjima Džez pevač (Alan Krosland, 1927) i Svetla Njujorka (Brajan Foj, 1928), jer sada se nije gledao samo fizički izgled nego je bio potreban i besprekoran glas, pa je čak filmadžijama postao glavni adut to što čuveni glumci sada govore na platnu, tako je film Ana Kristi (Klarens Braun, 1930) reklamiran pod sloganom „Garbo govori!“, ali u tim godinama nije to bio jedini napredak filmske industrije ako znamo da je već King Kong iz 1933. stvoren zahvaljujući specijalnim efektima, a kako je filmska umetnost uvek išla ukorak sa sve bržim razvojem tehnologije, pa nakon zvuka, polako i boja osvaja filmsko platno, i premda ima tragova da su prvi filmovi u boji pravljeni svega nekoliko godina nakon čuvenog voza braće Limijer, ipak će boje u filmu masovnije zaživeti tek sredinom XX veka, no to nikako ne znači da su filmovi odjednom počeli da se proizvode u kolor tehnici, naprotiv, još dugo će reditelji stvarati u crno-beloj tehnici, neki zato što tako moraju, a neki zato što tako žele, pa su i brojni kultni filmovi druge polovine XX veka – spomenimo Sedmi pečat (Ingmar Bergman, 1957), Slatki život (Federiko Felini, 1960), Ubiti pticu rugalicu (Robert Maligan, 1962), Noć živih mrtvaca (Džordž Romero, 1968) – takođe urađeni kao crno-beli, a u najnovije doba izdvajaju se dva takva filma, Šindlerova lista (Stiven Spilberg, 1993) i Umetnik (Mišel Azanavisijus, 2011), pri čemu savremeni reditelji donekle ukazuju na stare filmove kao istinski umetničke i nekomercijalne, a verovatno i izražavaju bunt prema tehnologiji koja u poslednje vreme preti da nadjača umetnost – ne treba posebno objašnjavati da su u stvaranju filmskih serijala Ratovi zvezda, Terminator, Hari Poter, Gospodar prstenova glavnu ulogu ostvarila nova dostignuća kompjuterizma umesto uverljive i predane igre glumaca – ali ako se vratimo na sredinu XX veka, videćemo da nisu samo tehnološke inovacije osvajale sedmu umetnost, nego se upravo na filmskom platnu ogledalo i oslobađanje od društvenih konvencija i stega, a pravu erotsku revoluciju za to vreme predstavljao je film Ekstaza sa čuvenom Hedi Lamar, no da se ta strana umetničke slobode razvijala sporo i stidljivo dokaz je Lolita (Stenli Kjubrik, 1962), gde se još uvek scene seksa nisu smele eksplicitno prikazivati, a čak ni jedan Hičkok nije smeo u Konopcu (1948) deklarisati glavne likove kao homoseksualce, premda je i ova tabu tema, koliko god to izgledalo čudno, prisutna u sedmoj umetnosti još od njenih početaka, skoro onako kao što su i pojedini žanrovi prisutni u svim vremenima, pa su se tako horor filmovi, vesterni, trileri, a da ne govorimo o komedijama i ljubavnim filmovima, mogli snimati uvek bez obzira na to koji je pravac trenutno dominantan i popularan – najzad, da ne zaboravimo mjuzikle, jer i kad se daje samo ovlašan pregled istorije filma, ovaj žanr ne sme biti zaobiđen, tim pre što je iznedrio ostvarenja kao što su Čarobnjak iz Oza (Viktor Fleming, 1939), Neki to vole vruće (Bili Vajlder, 1959), Meri Popins (Robert Stivenson, 1964), Cigani lete u nebo (Emil Lotjanu, 1975), Briljantin (Rendal Klajzer, 1978), Kosa (Miloš Forman, 1979), Mulen Ruž (Baz Lurman, 2001), Čikago (Rob Maršal, 2002), Jadnici (Tom Huper, 2012), dok je ove godine upravo mjuzikl La La Land (režija Dejmijen Šazel) apsolutni favorit za nagradu Oskar sa čak 14 nominacija, što je još jedan razlog da s nestrpljenjem iščekujemo 89. dodelu Oskara zakazanu za 26. februar 2017. godine.
Autor: Dušan Milijić