Mađarska, a pogotovo mladi, svoj nacionalni identitet grade na velikim festivalima i konjičkim paradama.
Na obalama jezera Balaton i ostalim velikim muzičkim festivalima, nastupa metal sastav „Karpatija“, koja sebe naziva „patriotskim rok bendom“. Karpatija osuđuje Trijanonski sporazum iz 1920. godine, kojim je Mađarska izgubila dve trećine teritorije i tri petine stanovništva. Na njihovom grbu se nalazi mitska ptica Turul, koja je pratila Mađare u velikim osvajanjima. U publici se vijore zastave čije boje nisu boje zvaničnog nacionalnog obeležja. Te zastave su obeležje Kraljevine Mađarske, koja je obuhvatala panonsku ravnicu, Transilvaniju, deo Austrije i Hrvatske.
Ima tu i drugih zastava, na primer zastava Arpadovaca, mađarskih nacista, koji su intenzivno učestvovali u holokaustu. Posebno popularna je i plavo-žuta zastava koja se vijori uz himnu Transilvanije, jednim od hitova Karpatije.
Publika je homogona, masa istomišljenika mrzi sve što je nemađarsko i smatra da će ono što je jednom bilo njihovo uvek biti Mađarska. Koncerti Karpatije su zabranjeni u zemljama susedima U svojoj matičnoj zemlji, Karpatija ima oko sto koncerata godišnje.
Pored ovog benda postoji još sličnih koje možemo čuti na radio stanici „Panon“.
U svim ovim ideološkim stremljenima postoji izvesna nelogičnost. Ovi Mađari slave period Drugog svetskog rata, kada je njihov kancelar, praktično pod okupacijom reintegrisao deo rumunske teritorije.
Sve ova viđenja herojske Mađarske imaju koren desnice u rastu Evropi. Odbijanje kapitalizma i liberalne demokratije, ali ne i osnova demokratije ( kako kaže Viktor Orban) jesu dominantna i državna politika Mađarske. Od ulaska ove zemlje u Evropsku uniju, 80% bivših državnih preduzeća je u rukama „stranaca”, što je probudilo izvestan bes severnog suseda.
Kada se svetu koji stvara Karpatija pridruži i Fedes, možemo zaključiti kakva je kolektivna svest većine. Odmah po dolasku na vlast, Viktor Orban (predsednik Fidesa), sada već čuven po skandalima, rekao je da je četvrti jun praznik posvećen “jačanju nacionalnog identiteta”. Ova izjava deluje vrlo integralno, ali imajući u vidu potez koji je pratio, uopšte ne deluje tako. Posle ove izjave, Orban je dodelio državljanstvo svim Mađarima koji žive u prostoru nekadašnje Kraljevine Mađarske. Ovim aktom, Orban je evocirao stvaranje mađarskoj evroregiona, kako ga on naziva. Ako uzmimo u obzir i odbijanje evropskih zakona, ovi potezi deluju opasno po jedinstvo Evropske unije. Sve ovo nas vodi do zaključka da je Orban istomišljenik Janoša Petraša, frontmena Karpatije i kompozitora himne paravojske Mađarske, kojeg je odlikovao upravo premijer.
Mađarska garda, gorepomenuta paravojska Mađarske, i pored zakonske zabrane, živi svoj san. Vođa ove garde je Gabor Vona, lider ekstremne desnice, partije Jobik.
Medalja koja se sjaji na grudima Janoša Petraša pokazuje da su Jobik i Orbanov Fides, dve strane iste medalje. Koliko je jaka mađarska dijaspora, pokazuje nam i veliki festival Kurultaj koji se održava 120 km od Budimpešte i ima za cilj ujedinjavanje Huna. U blizini se održava i čuveni Siget, na kojem gotovo i da nema Mađara. Ovaj festival je prvobitno bio posvećen narodima koji se koriste uralsko-altajskom grupom jezika, ali se kasnije proširio i na sve narode koji su poreklom iz centralne Azije. Vona se na ovom skupu, prisutnima obratio rečima „Dragi potomci Atile“, i naišao na ovacije prisutnih. Ova manifestacija okuplja preko dvadeset nacija i mnogo etničkih grupa, koji sebe smatraju potomcima Atile (Ujguri, Turci, Turkmeni, Kirgizi…).
Jedna od atrakcija ovog festivala su i motoristi koji organizuju ture obilaska Trijanona, to jest velike Mađarske.
Jobik deluje kao neki kult iz knjiga horora, Lavkrafta ili Čejbersa, jer propagira spiritualizam i jedinstvo sa prirodom. Simpatizeri Jobika sebe smatraju unucima Atile, što je jedinstveni identitet u svetu.
Jobik ima odličnu saradnju sa Erdoganom i sa desničarima iz Poljske, vezivna ideja svih partija je mržnja prema Romima i evroskepticizam.
Vlade Srbije i Mađarske imaju sjajne odnose i Orban zdušno podržava put Srbije ka Evropskoj Uniji.
U toku migrantske krize, Orban je odbio takozvane migrantske kvote koje je prepisala EU, i održao referendum na kome je većina glasača glasala za odbacivanje. Međutim izlaznost je bila manja od 50% te su kvote ipak stupile na snagu. Orban je, besan zbog rezultata, najavio promenu ustava uz reči da “volju naroda treba unetu u najviši pravni akt zemlje.“
Iako deluje pomalo ekstremno, evroazijski identitet se čine veoma popularnim i prihvaćenim od strane zapada. Za stanovnike zemalja zapadne Evrope, Balkan i jeste nešto orijentalno i bliže Turskoj no vrednostima Evropske unije.
Autor: Bogdan Panajotovski